PSİKOZ Müziğim hiç susmuyor.Tekrar tekrar çalan bu şarkı neleri barındırıyor içerisinde kimse bilmiyor…Hiç ama hiç bitmiyor bu yakarışlar ve rüzgarda dans eden bu enstrümanların acı sesleri…Aslında hava dingin, ses yok, kupkuru ağaçların yaprakları dahi kıpırdamıyor…Sarı,hem de nefret ettiği renk bu. Kahverengi de var aralarında.Gözlerimin önünde nasıl da dans ediyorlar bir sağa bir sola, kıvır kıvır…Ama sen! Dur artık bitsin bu göz yaşların… Nerden gördün bu bardağı? Nasıl da kırdın beyazlar içinde sabit duran o sandalyenin bacağında onu? Paramparça artık oval şekli ve ipince tutacağı…Aslında senin bir suçun yoktu kabul et,bardak o kadar inceydi ki, kırılmaması imkansız gibiydi.Değil mi? Hadi itiraf et! O oda…Gözyaşının bolca aktığı ve kulak tıkanıklığının son safhada olduğu o oda… Neler yaşandı o odada neler? Titrek ellerinle,yaşlı gözlerinle oturmuyordun o sandalyede artık.Loş ışığın altında,cam parçalarına bakarak sesli bir kahkaha kopardın.Aniden odanın kapısının kilitli olduğunu hatırladın.Yandaki iki oda başka bir dünya, senin ki bambaşka bir dünya! O zaman…Camlardan birini al eline, al hadi! Bir şeyler akmalı bir yerden ,değil mi? Ruh uyanmalı acı duyulmalı.Bir tane, hadi bir tane daha ama nafile,yetmiyor…O kan aktıkça nasılda gülüyorsun, devam, hadi durma devam, gözlerin açılana kadar devam! Olmuyor mu? Ağlamaya devam et o zaman. Zaten başka bir seçeneğin de yok…Topla camları, beceriksiz seni…Al eline bir mendil ve sil güzelim bileğini…Ama acı? Nerede, kimin ellerinde,gözlerinde?
Göremiyorsun,duyamıyorsun, kayboldun…Su istiyorsun bir yudum…Hıçkırmaktan başka bir şey yapmayan o kuru damağına bir yudum su gerek.Bağrına tatlı bir serinlik, yüzüne hafif bir renk,gözlerine kuru bir mendil…Nereden bulacaksın şimdi bunarı? Yüzüne sertçe çarpılan bu kapıyı nasıl açacaksın?Hiçbir şey yapamıyorsun sen! Peki nasıl cüret edersin buna? Cevap bile veremiyorsun, yazık…Ama unutma ileride çok küçücük de olsa bir iz olacak o güzelim bileğinde.Acı