Le Poème de Parménide
I The steeds that bear me carried me as far as ever my heart Desired, since they brought me and set me on the renowned Way of the goddess, who with her own hands conducts the man who knows through all things. On what way was I borne 5 along; for on it did the wise steeds carry me, drawing my car, and maidens showed the way. And the axle, glowing in the socket - for it was urged round by the whirling wheels at each end - gave forth a sound as of a pipe, when the daughters of the Sun, hasting to convey me into the light, threw back their veils I Les cavales qui m’emportent au gré de mes désirs, se sont élancées sur la route fameuse de la Divinité, qui conduit partout l’homme instruit; c’est la route que je suis, c’est là que les cavales exercées I

[5] entraînent le char qui me porte. Guides de mon voyage, les vierges, filles du Soleil, ont laissé les demeures de la nuit et, dans la lumière, écartent les voiles qui couvraient leurs fronts. Dans les moyeux, l’essieu chauffe et jette son cri strident sous le double effort des roues qui tournoient

Ἵπποι ταί µε φέρουσιν, ὅσον τ΄ ἐπἱ θυµὸς ἱκάνοι, πέµπον, ἐπεί µ΄ ἐς ὁδὸν βῆσαν πολύφηµον ἄγουσαι δαίµονος, ἣ κατὰ πάντ΄ ἄστη φέγει εἰδότα φῶτα· τῇ φερόµην· τῇ γάρ µε πολύφραστοι φέρον ἵπποι [5]ἅρµα τιταίνουσαι, κοῦραι δ΄ ὁδὸν ἡγεµόνευον. Ἄξων δ΄ έν χνοίῃσιν ἵει σύριγγος ἀυτήν αἰθόµενος - δοιοῖς γὰρ ἐπείγετο δινωτοῖσιν κύκλοις ἀµφοτέρωθεν -, ὅτε σπερχοίατο πέµπειν Ἡλιάδες κοῦραι, προλιποῦσαι δώµατα Νυκεός, [10] εἰς φάος, ὠσάµεναι κράτων ἄπο χερσὶ καλύπτρας. Ἔνθα πύλαι Νυκτός τε καὶ Ἤµατός εἰσι κελεύθων, καί σφας ὑπέρθυρον ἀµφὶς ἔχει καὶ λάινος οὐδός· αὐταὶ δ΄ αἰθέριαι πλῆνται µεγάλοισι θυρέπροις· τῶν δὲ Δίκη πολύποινος ἔχει κληῖδας ἀµοιϐούς. [15]Τὴν δὴ παρφάµεναι κοῦραι µαλακοῖσι λόγοισιν πεῖσαν ἐπιφράδέως, ὥς σφιν βαλανωτὸν ὀχῆα ἀπτερέως ὤσειε πυλέων ἄπο· ταὶ δὲ θυρέτρων χάσµ΄ ἀχανὲς ποίησαν ἀναπτάµεναι πολυχάλκους ἄξονας ἐν σύριγξιν ἀµοιϐαδὸν εἰλίξασαι [20]γόµφοις καὶ περόνῃσιν ἀρηρότε· τῇ ῥα δί